dediğim gibi her şey birden bire oluştu. koop island blues dinlerken geliverdi öylece. her yerde yayınını yapmayacağım için biraz iç dökme, böyle efenime diyeyim "yazmasam ölürdüm" hallerini atlatmak için, için, için, için...

"yazmasam ölürdüm" derken, o büyük adam kendi kadar büyük bir laf ettiğinin bilincindeydi sanırsam. öyleki nasıl ben -ki'yi ayrı yazmıyorsam o da bile-isteye etmişti bu lafı. laf da ne laf ama. kişisel bunalım psikozunda kendi teşhisini koymuş, tedavisini bulmuş, iyileşmiş. benim de amacım budur ey okur. yazarak iyi etmek kendimi. bu amaçla yazan ne ilk insanım ne de son olacağım. zaten "en büyükler" sınıfına giren yazarların/şairlerin hep bu "yazma olayını" bir hastalık olarak nitelendirmesi de bana destek olur nitelikte.

bu kumral adam ne bokuma yazıyor peki? derdi ne? buraya kadar zahmet edip de okuduysan bir zahmet merak ediver ve devam et. belki bir yorum atarsın. senin attığın yorum ışıklar yakar ruhumun derinliğinde. senin yanmana gerek kalmadan, keremle ben yanar ve karanlıkları aydınlığa kavuştururuz. olmaz mı ?